به بهانه آغاز هفته بزرگداشت تئاتر در ساری

 

محمدرضا پهنابی

هنرمندان تئاتر سال‌ها است که رنج مشکلات و مسائل گوناگون را به دوش می‌کشند و از بیکاری مفرط هنرمندان ، دانشجویان و فارغ التحصیلان تئاتر که گریبان همه را گرفته است رنج می برند.

مشکلات تئاتر ما چه در سطح شهرستان ساری و چه در کشور به دو مرحله تقسیم می گردد.

مرحله اول اینکه مسئولین امر، حمایت خود را بیشتر و پر رنگترنمایند چرا که ما هنوز نمی‌دانیم آیا مسئولان تئاتر را به عنوان یک هنر در این سرزمین قبول دارندیا خیر؟ما در سازمان کارنیز ، حرفه‌ای به اسم بازیگری، کارگردان و نمایشنامه‌نویسی نداریم.هنوز قانونی ایجاد نشده که هنرمند را به عنوان یک شغل قبول کند.واین امر باعث می شود هنرمند برای تامین زندگی خود ، به شغل دوم روی بیاورد که اینجاست زنگ خطر به صدا در می آید.چرا که یک هنرمند تئاتر باید با فکری آزاد به کارخود فکر کند تا بتواند اثرخودرا خلق نماید اما بدین شکل امکانپذیر نیست.

مشکلات تئاتر به اینجا ختم نمی شود ودر مرحله دوم به خود هنرمندان می رسیم. هنرمندان و هنرجویانی که تازه پا به این عرصه نهادند.انتظارمان از این عزیزان  این است که حد اقل مطالعه خود را نسبت به این مقوله بیشتر نمایند و در مرحله دوم بخواهند کارگردانی یک نمایش را به عهده بگیرند .گاهی مشاهده می شود عزیزی هنوز شش ماه از ورود وی به این عرصه نگذشته است و لی متن نمایشی را به دست گرفته وبدنبال بازیگر می گردد.نمایش را آماده می کند و به اجرای عموم قرار می دهد و با این کار هم مخاطب را از این هنر دور ، و حمایت مسئولین را نیز نسبت به این مقوله قطع می کند.چرا که آنها کل تئاتر را در این اثر می بینند و شاید رغبت به دیدن تئاتری دیگر نداشته باشند وآوردن دوباره آنها به سالن ،کار دشواری خواهد بود.

درپایان می توان چنین گفت  اگر در بحث آموزشی تجدید نظری صورت پذیرد و همه هنرمندان دست به دست هم داده و این امر را حمایت کنند و در موازات این مقوله مسئولین نیز با هنری که می تواند فرهنگ جامعه شان را بسازد همکاری و مساعدت لازم را به عمل آورند و قسمتی از بودجه فرهنگی را به این هنر اختصاص دهند، تئاتر ساری، نمونه تئاتر کشور خواهد شد و الگویی برای مرکز نشینان و در این صورت مردم نیز به سادگی با تئاتر آشنا می شوند و به سالنهایمان سرازیرخواهند شد.