علی نصیریان عضوهیات داوران جشنواره ملی تئاترمقاومت ـ فتح خرمشهر

 

رحیم عبدالرحیم‌زاده: هر جشنواره‌ای، چه موضوعی و چه غیر موضوعی که باعث ایجاد یک جریان تئاتری‌ پویا‌ و جنبش‌ در اهالی تئاتر بشود، اتفاق مثبتی است. علی نصیریان عضو هیأت داوران دوازدهمین جشنواره ملی تئاتر مقاومت ـ فتح خرمشهر در گفت‌وگو با خبرنگار اعزامی سایت ایران تئاتر به آبادان گفت:

«جشنواره‌های موضوعی محدودیت ایجاد می‌کنند، اما در عین حال فرصت مناسبی به وجود می‌آورند که حرکت‌هایی صورت گیرد و حتی این امکان را فراهم می‌کنند که هنرمندان این رشته در چارچوب تنگ‌تری خلاقیت‌های خود را نشان بدهند. کما این که در جشنواره‌های متعدد، از جمله جشنواره رضوی و همین دو کاری که از همین جشنواره دیده‌ام؛ احساس می‌کنم که  این اتفاق در حال پیش آمدن است که در همان چارچوب تنگ موضوعی، تئاتری‌ها توانسته‌اند کار بازیگری و نمایش‌ را، که ابعاد خلاق و گویایی دارد، بروز دهند که به نظر من این نقطه بسیار ارزشمندی است.» 

این بازیگر و کارگردان باسابقه تئاتر مشکل عمده آثار جشنواره را به متن و مضمون مرتبط دانست و گفت:« بچه‌ها چه هنرمندان تهرانی و چه شهرستانی به لحاظ ارائه اثر ، مشکل عمده‌ای ندارند، اما در انتخاب مضمون و متن با مشکل مواجه هستند. مقاومت یک جنگ معمولی نبوده بنابراین اگر صداقت آن را درک نکنند با خیال‌پردازی صرف نمی‌توان مقاومت را تصویر کرد.
این نمایشنامه‌نویس همچنین درباره استفاده از تجربیات نمایشی گذشته در این حوزه افزود:«تجربه‌ها مفیدند ولی در زمان خودشان اثرگذار و کارا هستند. هر زمانی تجربه و حرکت خود را لازم دارد باید از تجربه‌ها استفاده کرد، اما نمی‌توان راه گذشتگان را رفت.»
نصیریان درباره تجربیات نمایشنامه‌نویسی خود از دهه 30 تاکنون به خبرنگار ایران تئاتر گفت:«من نمایشنامه‌نویسی را به صورت نیازی که در گروه داشتیم شروع کردم چون علاقه اصلی من نمایش‌سازی و کار اجرایی بود، اما چون مشکل متن داشتیم و قرارمان این بود که تئاتر ایرانی کار کنیم من با نمایشنامه‌های اولیه‌ام همچون "انفیه طلایی" و "بلبل سرگشته" اتودهایی زدم. در ادامه نیز کار نمایشنامه‌نویسی من به علایق شخصی‌ام برمی‌گشت. "بنگاه تئاترال" به خاطر علاقه‌ام به تخت حوضی شکل گرفت. من نمایشنامه را با توجه به ضرورت کارهای اجرایی‌ام می‌نوشتم و خود را یک نمایشنامه‌نویس حرفه‌ای نمی‌دانم.»
وی با تاکید بر اهمیت برگزاری این جشنواره به مدیران آن توصیه کرد به صورتی دقیق همّ خود را بر کیفیت آثار متمرکز کنند و افزود:«مدیر چنین جشنواره‌هایی باید تاکید خود را بر کیفیت کار، مطالعه متون، انتخاب گروه‌ها، پرهیز از کمیت و روآوردن به انتخاب‌های ناب‌تر، بهتر و زبده‌تر قرار دهد. به نظر من ایجاد کمیت هم در بعضی مواقع خوب است. عده زیادی از افراد هستند که می‌خواهند فعال باشند. اتفاقا خیلی هم خوب است که با و‌رود به این جشنواره‌ها تلاش‌ خود را نشان دهند.»
این بازیگر پیش‌کسوت تئاتر با اشاره به لزوم زنده نگه داشتن اتفاقات مربوط به دفاع مقدس گفت:«جنگ و مقاومت ما با هیچ جنگی قابل مقایسه نیست. این جشنواره نیز یک جشنواره خاص بوده و براساس یک مضمون اعتقادی طرح ریزی شده است. اصلا اتفاق جنگ ما با همه اتفاق‌ها متفاوت است. جنگ ما نوعی خود جوشی و حیات متفاوت داشت که چنین چیزی با سایر جنگ‌ها در دنیا قابل قیاس نیست. به همین دلیل کسانی که تئاتر اجرا می‌کنند، باید به گونه‌ای با جنگ در ارتباط بوده باشند تا بتوانند بهتر فضا را حس کنند.»
وی همچنین یادآور شد:«این بسیار ارزنده است که هنرمندان تئاتر بتوانند از طریق این هنر، حوادث مربوط به آن ایام را زنده نگه دارند.»
نصیریان در ادامه ‌ارتباط نسل پیش‌کسوت با نسل جوان امروز را در عرصه هنر چندان پیوسته ندانست و تصریح کرد:«ما نوعی گسستگی در نسل‌های متعدد کاری می‌بینیم. البته نسل من با نسل ما قبل خودش ارتباط داشته است. من با استادانم وقتی جوان بوده‌ام این ارتباط را داشتم. به خاطر این که نسل ما قبل من، ‌استادانم در تئاتر بوده‌اند. ولی این نسل به آ‌ن صورت ارتباطی با نسل‌های گذشته ندارد. البته تا اوایل انقلاب این اتفاق افتاد. مثلا نسل‌های بعد از ما در گروه‌هایی آمدند و با هم کار می‌کردیم. اما ارتباط ما با نسل‌های سوم و چهارم تقریبا قطع شده است، به این خاطر که هم نسلان من بیشتر در سینما و تلویزیون کار می‌کردند و عده‌ای از ما هستیم که اصلا کارمان تدریس نیست.»
وی  درپایان درباره حضورش در تئاتر در آینده به خبرنگار سایت ایران تئاتر گفت:« فعلا هیچ کار تئاتری ندارم و پیش‌بینی هم برای انجام آن ندارم. قبل از انقلاب ما در تالار سنگلج گروه داشتیم و کار می‌کردیم، اما الان من چنین گروهی در اختیار ندارم و در این روزگار شلوغ جمع‌کردن افراد از اطراف و اکناف کار دشواری است، مگر آنکه اتفاقی بیفتد و متنی یا کاراکتری به من پیشنهاد شود که خیلی برانگیخته شوم و آن را اجرا یا بازی کنم.»