رحمت امینی مدیر گروه آموزشی نمایش دانشکده هنر و معماری:

اولین قدم برای کشف استعدادهای جدید و اهمیت دادن به تئاتر شهرستان‌ها، دیدن آثار آنان است.
درباره حضور گروه‌های شهرستانی در جشنواره مناطق، باید گفت اولین قدم با اجرای عمومی آثار، فراهم شده و گام بعدی عرض اندام اثر نمایشی در یک آوردگاه بین‌المللی به نام فجر است. به نظر می‌رسد با تمهیدات انجام شده برای اجرای عمومی نمایش‌های شهرستانی علاوه بر این که هویت و استقلال این گروه‌ها حفظ می‌شود، شرایط حضور بین‌المللی آنان نیز فراهم می‌‌آید. وقتی با دقت به پیکره فعلی تئاتر کشور نگاه می‌کنید، می‌بینید که هنرمندان و دست‌اندرکاران این حوزه به نوعی در شهرستان‌ها رگ و ریشه دارند. به همین دلیل است که باید تئاتر شهرستان‌ را پوشش داد؛ زیرا رونق تئاتر شهرستان رونق تئاتر کل کشور است.
اتفاقی که امسال در مرحله بازبینی رخ داد این بود که تمام نمایش‌ها از طریق لوح فشرده و نوار ویدئویی دیده شد. گرچه در این روش حس و حال اجرا وجود ندارد، اما با آگاهی هیأت بازبینی از شرایط اجرا و سالن و امکانات سعی شد در فضای یک اجرای زنده قرار بگیریم. ملاک ما هم فقط عناصر زیباشناسانه بود. قطعاً نگاه کارگردان، طراحی‌ها و بسیاری از عناصر دیگر نمایشی در این روش قابل مشاهده و ارزیابی هستند.
در روند بازبینی پیشرفت آثار نمایشی شهرستانی هم مشهود بود. می‌توان گفت که فاصله تئاتر تهران و شهرستان کم شده است. خوشحال بودیم که نمایش‌هایی را می‌دیدیم که همپای تئاتر تهران و بعضاً بهتر از تهران پیش می‌رفتند.
در پاسخ به این سؤال که کم شدن فاصله تئاتر تهران و شهرستان را به دلیل عقب ماندن تئاتر تهران می‌دانید یا پیشرفت در تئاتر شهرستان، باید گفت نه تئاتر تهران عقب مانده و نه تئاتر شهرستان پیشرفت خارق‌العاده‌ای کرده است، اما فکر می‌کنم حرکت تئاتر تهران کند شده و شهرستان‌ها توانسته‌اند خودشان را به تهران برسانند. اگر چنین شرایطی باعث شده باشد شهرستان‌ها متوجه امکاناتشان شده و این شناخت به سویی پیش برود که گروه‌ها شناسایی شده و مسؤولان با گروه‌های موفق شهرستان مانند گروه‌های موفق برخورد کنند، آن را اتفاقی مثبت ازریابی می‌کنم.
استعدادهای درخشان به جای کوچ به تهران با پرداختن به هویت بومی و جایگاه انسان در عرصه بوم شناسی ملی‌شان می‌توانند کارهایی درخشان ارائه دهند.
در یک ارزیابی کلی، مشکلات تئاتر شهرستان را چنین می توان گفت که با این که در دو سه سال اخیر نگاه مرکز هنرهای نمایشی به تئاتر شهرستان، نگاهی جدی(و نه از سر پر کردن برنامه) است، هنوز مشکل کم توجهی مسؤولان مناطق را به تئاتر شاهدیم. منطقه یک نشان داد که جریان خوبی برای ترمیم پایه‌های تئاتر ما با غیرت و همت بچه‌های تئاتری شکل گرفته است.