پیام روزجهانی تئاتر: تئاترتنها یک اتفاق نیست؛ یک راه زندگی است!

 

پیام روز جهانی تئاتر را امسال آگوستو بوآل هنرمند تئاتر برزیل نوشته است. پایگاه اینترنتی آی تی آی جهانی متن این پیام را به زبانهای مختلف منتشر کرده است. 

به گزارش روابط عمومی خانه تئاتر، متن فارسی و انگلیسی پیام روز جهانی تئاتر به شرح زیر است: 

WORLD THEATRE DAY 2009
INTERNATIONAL MESSGE BY AUGUSTO BOAL 

تمامی جوامع بشری در زندگی روزمره خود"جذاب و دیدنی" بوده و در لحظاتی خاص نیز"صحنه‌هایی باشکوه و تماشایی" خلق می‌کنند. آنان در شکلِ سازمان اجتماعی، جذاب و دیدنی‌اند و صحنه‌های باشکوه و تماشایی را نیز به گونه‌ای خلق می‌کنند که گویی تماشاگری به دیدن آن آمده است.
ساختار روابط انسانی ریشه در شیوه‌هایی تئاتری دارند، هر چند خود افراد نسبت به این مهم آگاهی نداشته باشند. استفاده از فضا، زبان تن، گزینش واژه‌ها و حتی تغییر تکیه صدا، تقابل افکار و هیجانات و هر آن چه که در صحنه به نمایش می‌گذاریم، همان است که هر روزه آن را نیز زندگی می‌کنیم. ما تئاتریم!
مراسم ازدواج و تشییع جنازه، امری"دیدنی و تماشایی"اند و به همان گونه مناسک روزانه نیز هر چند آشنا و شناخته شده به نظر می‌آیند اما ما نسبت به آنان وقوف کامل نداریم. از مراسم پرشکوه و تجمل گرفته تا قهوه صبحانه و تبادل صبح بخیر، از عشقی محجوبانه و حجم بالایی از شور و اشتیاق گرفته تا یک جلسه مجلس سنا و دیداری سیاسی، همه و همه چیز تئاتر است.
یکی از مهمترین کارکردهای هنر ما، حساس کردن مردم به لحظه‌های جذاب و تماشایی زندگی روزانه است که در آن بازیگران، خود تماشاگرند و در این نمایش‌ها صحنه و جایگاه تماشاگران یکی شده است. ما همه هنرمندیم و با فعالیت در تئاتر، ما دیدن را می‌آموزیم؛ چرا که ما به طور معمول تنها عادت به نگاه کردن داریم. آن چه با آن آشنایی داریم، برایمان نادیدنی است: تئاتر صحنه زندگی روزانه را روشن می‌کند.
در ماه سپتامبر گذشته، ما همگی با یک مکاشفه تئاتری دچار شگفتی شدیم: ما که تصور می‌کردیم علی رغم جنگ‌ها، نسل‌کشی، کشتار و شکنجه‌هایی که همه بی‌تردید در مناطقی دور از ما وجود دارند، در جهانی بی‌خطر در حال زندگی هستیم. ما که در امنیت کافی با پول‌هایی سرمایه‌گذاری شده در بانک‌های قابل احترام و یا در دست‌های تاجری صادق در بورس‌ها زندگی می‌کردیم به ناگاه با این واقعیت روبه‌رو شدیم که پول‌هایمان وجود ندارند، مجازی‌اند، داستانی ساختگی توسط شماری اقتصاددان که خود ساختگی نبودند و البته قابل اطمینان و احترام نیز نبودند. همه چیز تنها یک تئاتر بد بود، یک طرح سیاه که در آن اندک افرادی همه چیز بردند و بسیاری همه چیز از دست دادند. تعدادی سیاستمدار از کشورهای غنی، دیدارهای محرمانه‌ای برگزار کردند که به راه‌حل‌های جادویی نیز دست یافتند و ما قربانیان تصمیم‌های آنان، تنها به تماشاگران آخرین ردیف صندلی‌های بالکن تبدیل شدیم.
20 سال پیش، من "فدره" اثر "راسین" را در ریو‌دو‌ژانیرو به صحنه بردم. امکانات صحنه‌ای بسیار کم بود: تنها پوست گاو بر روی زمین، بامبوهایی در اطراف. پیش از هر اجرا به بازیگرانم می‌گفتم"قصه‌ای که ما هر روز می‌گفتیم به پایان رسیده. وقتی از میان بامبوها عبور می‌کنید، هیچ کدام حق دروغ گفتن ندارید. تئاتر حقیقت پنهان است." آن گاه که ورای ظواهر را می‌بینیم، در همه جوامع، گروه‌های قومی، جنسیت‌ها، طبقات اجتماعی زورگویان و مردم مستضعف را مشاهده می‌کنیم؛ دنیایی ناحق و ظالم. ما باید جهانی دیگر خلق کنیم؛ چرا که می‌دانیم امری است امکان‌پذیر و این خلق جهانی دیگر وابسته به ماست، به دستان ما و بازی در صحنه و در زندگی خودمان.
در این"صحنه‌های باشکوه و تماشایی" که در حال آغاز است، شرکت داشته باشید و آن گاه که به خانه بازمی‌گردید با دوستانتان نمایش‌های خود را بازی کنید و بنگرید آن چه را که پیش از آن هیچ گاه نمی‌توانستید ببینید: که خود بسیار روشن و مشخص است. تئاتر تنها یک اتفاق نیست؛ یک راه زندگی است!
ما همه بازیگریم: شهروند یک جامعه بودن، تنها به مفهوم زندگی در آن جامعه نیست، بلکه تغییر آن جامعه است.

---

TRANSLATED INTO PERSIAN (FARSI): MOHAMMAD ATEBBAIInternational Theatre Institute / Institut International du Théâtre ITI
[e-mail] / www.iti-worldwide.org
World Theatre Day – International Message
27th March 2009
Augusto Boal
 
All human societies are “spectacular*” in their daily life and produce “spectacles” at special moments. They are “spectacular” as a form of social organization and produce “spectacles” like the one you have come to see. 

Even if one is unaware of it, human relationships are structured in a theatrical way. The use of space, body language, choice of words and voice modulation, the confrontation of ideas and passions, everything that we demonstrate on the stage, we live in our lives. We are theatre!
Weddings and funerals are “spectacles”, but so, also, are daily rituals so familiar that we are not conscious of this. Occasions of pomp and circumstance, but also the morning coffee, the exchanged good-mornings, timid love and storms of passion, a senate session or a diplomatic meeting - all is theatre.

One of the main functions of our art is to make people sensitive to the “spectacles” of daily life in which the actors are their own spectators, performances in which the stage and the stalls coincide. We are all artists. By doing theatre, we learn to see what is obvious but what we usually can’t see because we are only used to looking at it. What is familiar to us becomes unseen: doing theatre throws light on the stage of daily life.

Last September, we were surprised by a theatrical revelation: we, who thought that we were living in a safe world, despite wars, genocide, slaughter and torture which certainly exist, but far from us in remote and wild places. We, who were living in security with our money invested in some respectable bank or in some honest trader’s hands in the stock exchange were told that this money did not exist, that it was virtual, a fictitious invention by some economists who were not fictitious at all and neither reliable nor respectable. Everything was just bad theatre, a dark plot in which a few people won a lot and many people lost all. Some politicians from rich countries held secret meetings in which they found some magic solutions. And we, the victims of their decisions, have remained spectators in the last row of the balcony.

Twenty years ago, I staged Racine’s Phèdre in Rio de Janeiro. The stage setting was poor: cow skins on the ground, bamboos around. Before each presentation, I used to say to my actors: “The fiction we created day by day is over. When you cross those bamboos, none of you will have the right to lie. Theatre is the Hidden Truth”.

When we look beyond appearances, we see oppressors and oppressed people, in all societies, ethnic groups, genders, social classes and casts; we see an unfair and cruel world. We have to create another world because we know it is possible. But it is up to us to build this other world with our hands and by acting on the stage and in our own life.

Participate in the “spectacle” which is about to begin and once you are back home, with your friends act your own plays and look at what you were never able to see: that which is obvious. Theatre is not just an event; it is a way of life!

We are all actors: being a citizen is not living in society, it is changing it. 

     Augusto Boal              (Original Portuguese)