تئاتر شهرستان کوچک نیست!

"تئاتر شهرستان کوچک نیست" عنوان یادداشتی انتقادی به قلم "مهدی رمضانی"در باب تبعیض میان تئاتر تهران و شهرستان در اختصاص بودجه ی حمایتی از سوی مرکز می باشد که در روزنامه جام جم ( شنبه ۳۰ شهریور ۸۷ - ص ۸ ) ، روزنامه وارش ( پنجشنبه ۲۸ شهریور ۸۷ - ص ۲ ) و سایت های اینترنتی آفتاب و  جام جم آنلاین منتشر گردید. 

ا تعیین مبلغ اختصاص یافته برای تئاتر استانها از سوی انجمن هنرهای نمایشی ایران :

تبعیض میان تئاتر شهرستان و تهران ، نهادینه می شود !

در ابتدای سال ، سخنان «حسین پارسایی» مدیر محترم تئاترکشور پیرامون افزایش بودجه ی اختصاص یافته به تئاتر شهرستانها ، بارقه ی امیدی را در دل هنرمندان خسته و کم امید تئاتر شهرستانها بوجود آورد ؛ «اختصاص سه میلیارد تومان اعتبار جهت حمایت از تئاتر شهرستان در سال 87 »
خبر امیدوارکننده ای برای ایجاد انگیزه و نشاط میان هنرمندان تلاشگر ، خلاق و کم ادعای تئاتر شهرستانها بود.
حال که نیمی از سال سپری شده است ، «تئاتر مظلوم شهرستان» رویداد جدیدی را  پیش روی خود می بیند:
نهادینه شدن تبعیض میان تئاتر شهرستان و تهران از سوی مؤسسه ی تازه تأسیس «انجمن هنرهای نمایشی ایران»

از شنیده ها و آنچه در رسانه های جمعی منعکس شده اینگونه بر می آید که قرار است انجمن هنرهای نمایشی ایران ، تفاهم نامه هایی را با ادارات کل ارشاد استان ها امضاء کرده و حمایت های خود را در قالب این تفاهم نامه ها انجام دهد. در این خصوص سئوالات و شبهاتی وجود دارد که ذکر آن برای آگاهی تمامی هنرمندان تئاتر شهرستان ضروری به نظر می رسد ؛

1-  مبلغ اعلام شده برای حمایت از تئاتر شهرستان در ابتدای سال ، سه میلیارد تومان بوده که اکنون تبدیل به دو میلیارد تومان شده است.

2-  شنیده شده نیمی از این رقم یعنی یک میلیارد تومان در قالب تفاهم نامه پرداخت می شود ؛ در مفاد تفاهم نامه ی انجمن هنرهای نمایشی ، تمامی فعالیتهای ریز و درشت نمایشی ، از تولید و اجرای نمایش ها گرفته تا برگزاری کلاس های آموزشی و نشست های تخصصی ، پروژه های تحقیقاتی و پژوهشی ، چاپ متون نمایشی هنرمندان ، مشارکت در برگزاری جشنواره های منطقه ای و ملی و نیز حمایت از اجرای نمایش ها در نقاط مختلف کشور و محافل بین المللی به عنوان تعهدات این انجمن و حداکثر تا سقف مبلغ اعلام شده (حدود سی میلیون تومان) برای هر استان ، آنهم برای مدت یک سال تعریف شده است. حال ، سئوال این است : منظور از «فعالیتهای متمرکز» که نیمی دیگر از رقم مذکور یعنی یک میلیارد تومان باقیمانده را شامل می شود کدام فعالیتهاست ؟!

3-  گفته شده ادارات کل ارشاد استان ها به عنوان متولی تئاتر شهرستانها می بایست معادل رقم اعلام شده ی انجمن ، یعنی دو میلیارد تومان دیگر برای تئاتر شهرستان هزینه نموده و به این ترتیب بودجه ی کلی تئاتر شهرستان به چهار میلیارد تومان برسد.
با نگاهی به بند قبلی این یادداشت در می یابیم که انجمن هنرهای نمایشی ، به صورت «تعریف شده» فقط یک میلیارد تومان بودجه برای فعالیتهای تئاتر شهرستان (در قالب تفاهم نامه) اختصاص داده است ، اما گفته شده که استان ها می بایست معادل دو میلیارد تومان (به اندازه ی بودجه ی انجمن!) به رقم مذکور بیفزایند!

4-  نیازی به داشتن اطلاعات دقیق از ساختار بودجه ی تئاتر شهرستان نیست. چرا که گلایه ی اصلی ، قبل از هر چیزی به خاطر «کوچک انگاشتن تئاتر شهرستان» می باشد ؛  با در نظر گرفتن مبلغ سی میلیون تومان بودجه ی اختصاص یافته ی «انجمن هنرهای نمایشی» و اضافه شدن مبلغی به همین میزان از سوی ادارات کل ارشاد هر استان (که شاید برخی استانها چنین توانی را نیز نداشته باشند) ، بودجه ی یک ساله ی تئاتر هر استان به شصت میلیون تومان می رسد ؛ آن هم برای تمامی فعالیتهای مرتبط با نمایش که در بند دوم این یادداشت آمده و نیز فعالیتهای دیگری که ذکر نشده و جزو تعهدات ادارات کل ارشاد استان ها خواهد بود.

ادعای «کوچک انگاشتن تئاتر شهرستان» از اینرو مطرح شده است که با بودجه ی شصت میلیونی تئاتر یک استان برای یک سال ، چند نمایش را می توان در «تالار های اصلی» شهر تهران تولید و اجرا نمود؟!  یک نمایش ... دو نمایش ... به راستی چند نمایش؟!
در اینکه «تهران» پایتخت و مرکز تئاتر کشور می باشد شکی نیست. اما تفاوت میان تئاتر این شهر و استان های دیگر چقدر است؟!
آیا این تفاوت در حد برابریِ بودجه ی تولید دو یا سه نمایش (در تهران) با تمامی فعالیتهای ریز و درشت نمایشی آنهم برای مدت یک سال (در سطح یک استان) می باشد؟!  تفاوت تا این حد هم نیست ... تئاتر شهرستان ، تا این اندازه هم کوچک نیست!

سخن مدیر کل محترم هنرهای نمایشی «جناب آقای پارسایی» را در این باب که « با توجه به بودجه ی اندک کل تئاتر کشور ، نمی توان این مبلغ را افزایش داد » می پذیریم ، اما برابر دانستن کلیه ی فعالیتهای نمایشی یک استان در یک سال با تولید دو یا سه نمایش در تهران را جسارتاً « خیر » ...!