تئاتر، بازی و قصهگویی، هر سه نمادهای نوعی گفتوگو هستند که جهان امروز سخت بدان نیازمند است. این مقولات بیش از آنکه تفنن بزرگان باشد، نیاز مشترک همه انسانهاست.
ما نیازمند گفتوگو با کودکانمان هستیم؛ گفتوگویی که حاصل آن از میان برداشتن فاصلهها و به هم پیوستن نسلهای جدا افتاده از هم است. فاصلهای که ما بزرگترها از بهشت و ملکوت گرفتهایم و کودکان به آن نزدیکترند و فاصلهای که آنان از تجربه زیستن و مهارتهای زندگی دارند و ما همه روزه درگیر آنیم. اگر قصهگویی و بازی و تئاتر کودکانه، پس از قرنها هنوز هم زنده و مورد توجه است، به دلیل همان نیاز و همین حس عاطفی پیوند نسلهاست.
کدام کودکی است که دل از هر جاذبه دیگری نبُرد و به تئاتر و قصهگویی و بازی دل نسپرد. نمایش به اعتباری متضمن دو مقوله است؛ بازی و قصهگویی. کودکان با دیدن صحنههای نمایش و نقشآفرینی بازیگران، هم خود را در صحنه میبینند و بازی میکنند، هم قصه میشنوند و نیز دل خود را به حرکاتی نمادین و آیینی پیوند میدهند که در خیالشان گستردگی بیکرانهای پیدا میکند و در کلامشان با واژه "نمایش" تعریف میشود.
شایسته است کودکان ما که پیشاپیش دلبستگی خود را به تئاتر مناسب خودشان اعلام داشتهاند، از این رسانه تأثیرگذار، بهرهای بیشتر ببرند. به جاست که شما هنرمندانِ عرصه تئاتر کودک و ما متولیان امور فرهنگی کشور که هدفی جز اعتلای کودکانمان و شیرینتر و پربارتر کردن زندگی آنها نداریم، دست به دست هم دهیم تا این راه دلپسندِ گفتوگو را هموارتر سازیم و با تکیه به بازآفرینی ادبیات آیینی و ادبیات شفاهی و باورهای بومی و هویت اسلامی و ایرانیمان فاصله نسلها را پر کنیم.
در پایان، شایسته است از همه همکارانی که شبانه روز تلاش کردهاند تا سیزدهمین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در اصفهان، پایتخت فرهنگی جهان اسلام برگزار شود، سپاسگزاری کنم.