طنین آهنگ برنادت و بهار ایرانی
دیروز بالاخره کمی آفتاب شد. اما یکی از چهل و پنج روز
آفتابی پاریس در سال نبود. هنوز ابر ها سمج و خاکستری
می گذرند و نم ها و سرخی شان روی دست و پای شهر
می ماند. امسال کافه دار های میانه ی بلوار سن میشل
مثل همیشه راضی نیستند. آنها حدود یک ماه کاری شان
را به خاطر ما جراهای سوربن و دانشجو ها از دست داده اند.
صدای سوت می آید. مثل همیشه بچه ها در باغ لوکرامبورگ
تئاتر عروسکی نگاه می کنند و قایق چوبی کرایه می گیرند.
راجیو در گوشه ی شطرنج دل خوش است که بیست یورو
برنده شده و در افق پانتئون بکت با تصویری از هانری کارتیه
برسون تولد صد سالگی اش را جشن گرفته است.
دوربین لایکا هنوز وقار خودش را حفظ کرده و یوهان ون در
هلندی از عکاسی سینما می گوید. در ایستگاه ها التهابی
بر پاست وقتی قطار ها به سمت شهر لورد می روند بی آن
که طنین آهنگ برنادت توی گوششان پیچیده باشد. موزه
اورسی اما آرام و دوست داشتنی سرنوشت اش را از ریل ها
جدا کرده است . سزان و پیسارو این روز ها در اطراف اش
قهوه می خورند. پدر ژان رنوار فقید نزدیک کلیسای قلب
مقدس با تاش های تابلوهایش حضور امپرسیونیست ها
را اعلام می کند. ایتالیا در کاخ کنگره برنامه هنری بزرگی
تدارک دیده است. گربه سیاه،گربه سفید(کوستاریکا) را
هنوز می شود در سینما لامبرت دید. در کارتیه لاتن برای
جان فورد بزرگداشت گرفته اند و مراکشی ها هم در شمال
شهر اولین مرور بر سینمای کشورشان را انجام می دهند.
پاریس با توجه به تیتر ها، عکس های بزرگ روی جلد و صداهای
مختلف راه خودش را می رود. انیس بوری و خوزه پاول با اجرای
کاترین مقدس جوایز مولیر را قبضه کرده اند. فلاماندی های بزرگ
تئاتر هم از ابتدای ماه می دوباره از راه می رسند؛ کیرس
میکر و یان لاورس. غیر از آنها پینا باوش هم بعد تر می آید.
در روزهایی که دو سال پیش ایرانی ها روی دیوار های مترو
اینجا در کنار یک سرو ناز شیراز نوشته بودند؛ بهار ایرانی.
آن روزها جشنواره بهار ایرانی با هدف پاسخ به یک ایده
مرکزی راه اندازی شد؛ در شهری که چهار راه فرهنگی
اروپاست صدای ما چطور شنیده خواهد شد؟
بهار ایرانی توسط رایزنی فرهنگی تاسیس شد و منطقه
ششم پاریس با دو سالن تئاتر، یکی از سالن های سینمایش،
ساختمان اصلی شهرداری و کلیسای بزرگ سن سولپیس در
اختیار جشنواره هنر ایرانی قرار گرفتند. اولین دوره بهار
ایرانی به خصوص در بخش نمایشگاهی اش موفقیت قابل
توجهی بود. دومین بهار ایرانی سال گذشته برگزار شد.
مراسم افتتاحیه در ایسی له مولینو و قسمت های بعدی
در شهر های دیگر فرانسه با این طرز فکر اجرا شدند که از
دوره ی دوم معرفی جدی سنت نوروز هم در دستور کار بهار
ایرانی قرار گرفت. نوروزی که امسال با اربعین حسینی
مصادف شد. بهار ایرانی85 با احترام به هر دو سنت کار خود را
آغاز کرد. نمایش غزل کفر به کارگردانی حسین مسافر روال
حضور تئاتر در جشنواره های بهار ایرانی را ادامه داد. در شب
سال نو شاید خوشبین ترین افراد هم تصور نمی کردند سالن
هشتصد نفره پر از جمعیت شود اما این طور شد. سیزده روز
گذشت تا ایرانی های شهر رن سیزده به در خود را پای بساط
عمو نوروز، سپیدی دلش و سیاهی صورتش که فقط به روی
ذغال های زمستان می ماند جشن گرفتند. نادر شهسواری
سیاه باز شیرازی بعد تر شادی را به میان ایرانی های ساکن
پاریس هم آورد. در مرکز فرهنگی نویی دو شب کنسرت
موسیقی ایرانی( محمد مرآتی) و سیاه بازی برنامه های
نوروزی بهار ایرانی و رایزنی فرهنگی بودند.
جشنواره هنر ایرانی همزمان با آغاز هفته وحدت در یونسکو
ادامه پیدا کرد. درست در روزهایی که ماجرای انرژی هسته ای
ایران را باز هم روی جلد روزنامه ها برده بود دو روز ایرانی در
یونسکو فضایی از موسیقی ایرانی، شعر و همین طور عکاسی
وآسمان ایران را به خانه فرهنگی ملت های جهان برد. خانه
فرهنگ ایران در پاریس این روزها در حالی که دهمین دوره
کانون فیلم خود را آغاز می کند در تدارک سومین فاز بهار
ایرانی است. یک اتفاق فرهنگی مهم در شهر استراسبورگ.
چند روز مانده به آغاز جام جهانی در ناحیه استراسبورگ که
به آلمان هم نزدیک است هفته فرهنگی برگزار خواهد شد.
پیش بینی می شود تئاتر ، موسیقی و ادبیات ایران
قسمت های اصلی این هفته را تشکیل دهند.
از اولین دوره بهار ایرانی تا امروز هنوز سرو ناز شیراز در باد
می رقصد. حالا این برنامه در ردیف فستیوال های فرهنگی
بهار ثبت شده است. در میان روز های نرده های لوکزامبورگ و
عکس هایش، شلوغی برسی و شهری که پر از تصویر است.
(سایت ایران تئاتر)