»سه روز ابدی« نمایشی که وضعیت اجتماعی امروز را تفسیر می‌کند

سه روز ابدی  یک نمایش رئالیستی اجتماعی بود و جدا از موضوعی که ابراهیمیان انتخاب کرده هم زمان موضوع عقاید دینی و مسائل جنگ‌ را مورد بررسی قرار داده است.

جلسه نقد و بررسی نمایش"سه روز ابدی" روز گذشته در خانه نمایش اداره تئاتر با حضوراعضای کانون ملی منتقدان تئاتر ایران برگزار شد.

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی اداره برنامه‌های تئاتر و خانه نمایش، در بخش آغازین جلسه، بهزاد صدیقی(منتقد) بر این عقیده بود که"سه روز ابدی" وضعیت اجتماعی روزگار ما را تفسیر می‌کند.
صدیقی گفت:« "سه روز ابدی" یک نمایش رئالیستی اجتماعی بود و جدا از موضوعی که ابراهیمیان انتخاب کرده هم زمان موضوع عقاید دینی و مسائل جنگی را مورد بررسی قرار داده و سعی کرده بود با پرداختن به موضوعات فرعی شخصیت‌های داستان را به صورت ذره‌ ذره نشان دهد.»
وی در ادامه افزود:«آنچه که در متن این داستان باعث جذب‌ مخاطب می‌‌شود، پرداختن به نقاطی بود که کمتر در تئاتر جنگ و مسائل دینی به آن پرداخته می‌شود و این امر موجب شده بود تا اثر از کلیشه‌ای شدن دور شود. ضمن این که نمایشنامه‌نویس توانسته بود از نمادها و نشانه‌ها به بهترین نحو ممکن استفاده کند و آن‌ها را در جای مناسب به کار ببرد و باعث شود که کارگردان نیز از این نشانه‌ها برای درخشش کار خود استفاده کند.»
این منتقد ادامه داد‌:«‌من گمان می‌کنم با وجود شخصیت‌های محکم و دیالوگ‌های روان و ‌ساده که بدون بزرگ‌نمایی نوشته شده بود در نمایش‌نامه اولیه جای آن بود که از دیالوگ‌های کم‌تری استفاده شود. گرچه این بر عهده کارگردان است که تحلیل کرده و با ذهن خود تطابق دهد و نویسنده نیز در این راه باید دست کارگردان را باز بگذارد تا بتواند به دلخواه دیالوگی را کم یا زیاد کند و یا حتی دکور آن را طوری که می‌خواهد طراحی کند. این امر باعث نوآوری می‌شود تا این چیزی که خوانده می‌شود با آن چیزی که نوشته می‌شود تفاوت داشته باشد.»
صدیقی در بخش دیگری از این جلسه‌تصریح کرد:«اگر ابراهیمیان مقوله عرفان و فلسفه را مطرح نمی‌کرد کار بهتر‌ می‌شد؛ زیرا ویژگی‌های یک تئاتر دینی باعث می‌شود تا بحث اعتقاد ایجاد شود‌، البته در این داستان شخصیت‌ها به دو صورت وجود دارند یک سری تنها تیپ هستند و گروهی دیگر شخصیت واقعی دارند و این باعث به وجود آمدن ناهماهنگی‌هایی در بازی شده است. اما به نظر من تلفیق این دو موضوع و شخصیت‌های متفاوت در جایی باعث جذاب شدن نمایش می‌شود و اگر بحث عرفانی حذف شود گویی هدف نمایش نیز از بین می‌رود.»
صدیقی در ادامه ‌گفت:«نویسنده توانست به جای آنکه به همه چیزهای حاشیه‌ای بپردازد به بحث‌هایی موجزتر و خلاصه‌تر از دید مسائل و مشکلات اجتماعی بنگرد و ایده‌های اعتقادی دینی و جنگی را در نظر بگیرد. به گمان من نویسنده بیش از حد خود را به اثر نزدیک کرده‌ و این باعث شده که نتواند داستان را در جهت شخصیت‌ها حرکت دهد.»
وی درباره ‌بازی‌ها در این نمایش گفت:«‌نوع هدایت کارگردان و بازیگران با هم یکی شده است. گاه بازی‌هایی پخته را شاهدیم و گاه رابطه‌هایی که نمی‌توانند با هم هماهنگ شوند و به نظر من اگر در تمرین‌ها بهتر کار می‌شد این رابطه‌ها را محسوس‌تر می‌دیدیم و این کم‌کاری باعث شده که جنس بازی‌ها از هم فاصله داشته باشد.»
مشهود محسنیان یکی دیگر از منتقدانی که در این جلسه حضور داشت، بر این عقیده بود:«‌در بخش‌هایی از این اثر نمایشی داستان در گویش متفاوت می‌شود و داستان رها می‌شود و آدم‌هایی دیگر را در داستان می‌بینیم که نسبت به بخش اول هم‌خوانی ندارند و این باورپذیر نبودن بخش‌هایی از داستان در جاهایی از نمایش خودنمایی می‌کند و از رئالیسم اجتماعی متن خارج می‌شود.»
رسول نظرزاده عضو دیگر کانون ملی منتقدان تئاتر هم در این جلسه با بیان این که ترکیب مسائل جنگ و دین در این نمایش جالب بوده و در اوج خوبی قرار دارد، اظهار داشت:«در مورد اجرای این نمایش نویسنده قبل از آن که کسی به قضاوت نقش‌ها بنشیند، این کار را انجام داده و به نوعی نقش‌ها را تحلیل می‌کند و این باعث ‌می‌شود ‌آدم‌ها طوری در داستان مطرح می‌شوند که باورپذیر نیستند و دیالوگ‌های غلط‌ و عامیانه به این موقعیت می‌افزاید.»
نظرزاده در ادامه گفت:«این نمایش نتوانسته‌ رابطه‌ها را به درستی نشان دهد و این در رابطه نادرست پدر و پسر کاملا قابل شهود است که همین باعث می‌شود تماشاگر نیز با‌ کار هماهنگ و هم‌حرکت نشود‌.»
رهام مخدومی کارگردان نمایش"سه روز ابدی" ‌گفت:‌«در عصر حاضر معجزه از بین رفته و تنها ‌به شیوه قدیمی وجود دارد. به همین دلیل من به سمت این‌گونه قصه‌گویی رفتم تا بتوانم خواسته‌های خود را بلند بلند بگویم و از شیوه PLEYBACK استفاده کردم. تمام سعی خود را کردم تا صحنه‌ها حالت شعارگونه نداشته باشد و هر چیزی در لایه‌های درونی‌تری اتفاق بیفتد اما وجود هفت صحنه متفاوت، کارها را دشوار می‌کند.»
مخدومی در پایان گفت:«‌به دلیل شرایط سالن نمایش ما در طراحی دکور ناتوان بودیم و دستمان بسته بود و نمی‌توانستیم فضاسازی خوبی را ایجاد کنیم. امکانات کم و نبودن نور کافی در سالن هم به ناتوانی سالن افزود‌.»